De avonturen en impulsieve daden laten me leven, daarom voel ik me altijd thuis op reis. Ik zat in de tram terug naar mijn huis in Budapest. De wind waaide door het open raampje en ik beleefde een volmaakt geluksmoment. Het is heerlijk te breken met iedere routine die het leven snel voorbij laat gaan. Het enige wat ik nog heb zijn herinneringen, mijn gitaar, een oude leren koffer met kleren en een leeg dagboek.

Af en toe huppel ik gewoon per ongeluk over de straten van Budapest zonder dat ik het merk. Dít is het.

De gemeente stuurde me een brief: ‘u moet emigreren’. Na de bureaucratische molen van onze maatschappij te hebben doorlopen vertrok ik. Budapest: de eerste bestemming van een grootse reis die twee jaar zal duren. Ik doe een master in Milieukunde, Politicologie en Economie aan de CEU, de rebelse universiteit van Budapest, de brug tussen Oost en West Europa.

Door te wonen op de campus maak ik al een wereldreis. Stel je Alice in Wonderland voor. Achter iedere deur hier zitten een andere cultuur, een ander verhaal en voor mij vreemde waarheden. Er wonen hier 400 studenten uit 96 landen. Mijn kamer? stel je even een Ikea kamer voor, maar dan uit de jaren 70. Je hebt geen idee hoe bevrijdend het is om alleen te hebben wat je nodig hebt. Minimalisme geeft vrijheid. De stad is groots en gevuld met kastelen, de dampende alstromende Donau, de statige huizen met hoge plafonds, en de parken vol bruisend leven.

Ik liep de keuken in. Met open armen werd ik ontvangen door mijn Irakese, Syrische en Bangalese vrienden. ‘Stanzi you are welcome to have traditional dinner with us’. Ik had geen keus (ik wilde geen keus). Die avond zaten we aan een tafel met kleurige curries en salades en Syrische soep met een soort plat kruidenbrood. We dronken zwarte mierzoete thee.

Ik sta hier bekend als ‘the Singing Lady’. Er komen steeds meer mensen in de keuken op mijn verdieping 5 koken, terwijl ik weet dat ze op 9 of 10 wonen. In mijn kamer luister ik naar Sixto Rodriques. Ik speel gitaar, schrijf, en lees Tolstoj. Ik ben een band aan het opzetten. Ik treed op in Szimpla, het huis van Alice in Wonderland. Ik droeg een hoed en een lange zijden jurk, en voelde me thuis.

We dansten een Hongaarse traditionele dans met z’n allen in een kring. Arm in arm. Het is vermoeiend maar echt helemaal te gek. De rode wijn deed zijn werk. Na het dansen kwam de jongen uit Tatskikistan naar me toe: ‘I almost broke my legs watching your dancing’.

Mijn Siberische buurvrouw eet vaak gedroogd hertenvlees. De Italianen maken altijd verse koffie in een stalen pruttelpottje. Het meisje uit Myanmar wil altijd dat ik haar eten proef. Dit zelfde meisje heeft de afgelopen twee jaar in de gevangenis gezeten in Myanmar vanwege haar politieke focus. Komende vrijdag gaan de Bangadese jongens me leren eten met mijn handen. Thee drinken met een jongen uit Ethiopie en Zuid Soedan, en meisjes uit Myanmar, India, Pakistan, Italie. Gesprekken over de politieke situatie, of over hoe we zijn opgegroeid. We praten over Kasmir in India en Pakistan, over de oorlog in Sundan, de droogte in Ethiopie.. maar ook vooral de kunsten en de verbeeldingskracht van de mens. Het is een ongelofelijke rijkdom om hier te zijn.

Groeten is ook een kunst! Hoe groet je iemand die in zijn eigen land geen vrouwen aanraakt? Hoe groet je iemand die 1 of 2 of 3 of soms zelf 4 kussen geeft? Hoe moet ik nou weten dat je een Indiër geen linker hand geeft en bovenal: hoe moet ik er achter komen waar die mensen vandaan komen? Gelukkig lachen we in iedere taal.

Ik kom op de gang steeds dezelfde Ierse jongen tegen. ‘good morning, how are you?’ waarop hij altijd reageerd in een sterk Iers accent: ‘only better after seeing you my darling’.

De zondagen trek ik de natuur in met vrienden. Dr Martens aan, een leren indianen jack en een hoed. In mijn rugzak een kan met koffie, en vers brood van de bakker. Een Hongaars meisje Ildi vroeg ze me iets: ‘ga je volgende week mee naar Romenië? We reizen er heen in een oude kever met z’n 6en. We gaan de Bergen in om beren te kijken’.

Met Ankita uit India en Sofia uit Italie dwaalde ik door de stad. We namen een willekeurige tram naar het Noorden, dat levert de beste verhalen op. Onze missie was het vinden van grote warme Russische jassen, het liefst rijkend tot de grond. Het passen was fantastisch. Grote hoeden en lange zware jassen. Het leek alsof we uit een andere tijd kwamen. We liepen daarna gelijk naar de NégyesHatos Sörözó om rode wijn te halen. ‘s avonds lagen we met onze Russische jassen en de fles rode wijn in het gras te kijken naar de sterren.

Nu een oproep aan jullie allen. Vrienden, familie, aanstaande vrienden en oude geliefden: kom naar Budapest en leef het leven. Ik neem je mee naar ondergrondse barretjes, naar restaurants met alle geuren. Ik zal je de straten laten zien, en de bruggen, de kastelen, de verse broden en rode wijn, de zon die hier anders schijnt.