Sawaidee!

Hoe ga ik een maand vol avontuur in drie landen beschrijven in maar 1
verhaal? Laat me het proberen in vlarden van momenten.

Deze route heb ik afgelegd in de afgelopen maand= Chaing Mai- Pai- Luang Prabang- Sapa- Halong Bay- Hanoi- Hue- Hoi An- Quy Ngon - HCM- Can Tho- HCM

Na Zuid Amerika dacht ik dat ik alles aan kon, maar Zuid-Oost Azie is eveneens een andere wereld. 'Go with the flow' hoorde ik vaak mensen zeggen en ik lachte het weg. Maar nu snap ik waarom dit zo belangrijk is. Dit deel van de wereld tolt je in het rond en laat je niet los. Laat alle dingen die je ooit geloofde heb los en vertrouw op het ´´systeem´´ wat compleet anders is dan alles wat je tot nu toe gezien hebt. Cultuur verschillen zijn groots en zichtbaar, evenals de avonturen.

Caro en ik dreven op onze rug in een zwembad in Chiang Mai terwijl de
nachtstorm over ons heen raasde. Het maanlicht scheen over de bergen
en verlichtte het dal waar we in zaten. Het regende koel
en geurig. Die geur? De geur was -haast- onbeschrijfelijk.
Mango-regenwoud-geluk-natte stoeptegels- verbrand hout- ananas geur.

In Pai loopt iedereen op blote voeten. Het is een hippie paradijs vol
sappige bossen watervallen, fantastisch eten en tempels.
Een avond zaten we met z’n alleen op het dak van een bar waar live
muziek werd gespeeld. Hippie-raggae-dreadlock mannen speelden diepe
blues en namen iedereen mee in hun gezang in deze broeierige avond onder de volle maan.

Met een slowboat vol locals vaarde ik over de goudbruine Mekong naar
Luang Prabang in Laos. In 2 dagen gleden we over de rivier heen langs
vissersdorpjes, vlotten, regenwoud en grote bergen die de reuzen van de Mekong genoemd worden. Het overgrote deel van de reis zat ik met mijn voeten over de rand achter op de boot, luisterend naar muziek van Pink Floyd. Midden in de nacht kwamen we aan in een klein dorpje aan de rivier met wilde olifantenaan deandere oever.We leerden het woord ‘kopchailailai’ wat dankje betekent in Lao door de eigenaar die maarbruine rum bleef schenken omdat hij zo blij was ons te zien.

In Luang Prabang namen en de tuktuk naar het centrum. Er waren zo veel
mensen dat een deel op het dak moest zitten of achter aan moesten
hangen (drie keer raden waar ik zat).Met mijn haar in de wind zat ik
op backpacks en tussen kippenmanden en zwaaide ik enthousiast naar alle
kindjes. Er ging af en toe een vlaag van adrenaline door me heen als
we net iets te hard de bocht om vlogen.

De watervallen van Luang Prabang waren zo blauw en
sprookjesachtig dat het leek alsofalles gephotoshopt was. Op
blote voeten, een oker-kleurig jurkje en een bos vol krullen door de
regenval klom ik in bomen en balanceerde over randen van de watervallen. Dit zijn de momenten waarop ik me het meest levend voel. Ik zwom in
het azuurblauwe water en dreef op mijn rug, keek naar het sappige bladerdek boven de poel waar vlindersenparadijsvolgels vlogen.

Iedere dag dronk ik een fuitshake met heel veel ijs en kocht vers tropisch fruit van de markt. Het is zo heet hier dat ik bijna alleen maar dit soort dingen wil. Soms is het zo heet dat ik terug strompel naar mijn hostel, een koude douche neem en van ellende onder de ventilatorga zittentot ik me weer mens voel.

Vanaf Luang Prabang nam ik de bus naar Sapa in Noord Vietnam. Bij de
grens overgang werd ik onthaald als een filmster. Deze grensovergang van Dien Bien Phu
is zo onbekend dat er maar een enkele backpacker langskomt.De
mensen wisten niet wat ze zagen. Toen de eerste vrouw met haar kind
met me op de foto wilde volgde uiteindelijk iedereen en als laatste
zelfs de douane-ambtenaar vanuit het glazen hokje.

In Sapa at ik het aller lekkerste eten. Ginger-Mango-Chicken met 'sticky rice' en een pittige saus. Vietnamezen leven om te eten, niks is er zo belangrijk als het avondmaal. Vietnamees eten is puur, vers en altijd perfect in balans qua textuur en kruiden. Om lage tafels en krukjes zit je om een lage tafel, in het centrum staan ontelbaar veel bordjes en schaaltjes met verschillend eten. Alles wordt gedeeld.

In een homestay kregen we een bungalow met uitzicht op
uitstrektedampend vochtigerijstvelden die in brand leken te staan als de zon op kwam om 5.00 in de ochtend. Onderin het dal stroomde een vredige rivier. Grote vlinders ten grote van mijn hand vlogen om mijn hoofd en de geur van gestoomde rijst, gember en koriander stoomde uit het
huisje van onze familie. In de ochtend maakten we een tocht om het
hele dal heen, vergezeld door 5 vrouwtjes van een berg stam gekleed in
stoere kleding in mooie kleuren. Na 4 uur sprongen we in het verkoelende water van de waterval we weer omhoog klommen.

De nachtbus naar Hue, vanaf Hue naar Hoi An op de scooter. Ik kreeg
een les van een oude man voor maarliefst 5 minuten. Waanzinnige tocht
langs de kustlijn van Vietnam. We stopten bij watervallen waar we op rieten drijvende matten tussen de rotsen meerval aten. We toerden langs grote mystrieuze meren met dromerige langwerpige vissers bootjes, adenaline suizend door onze aderen.

Hoi an is verlicht door lampionnen. Aan de oever van de rivier praatte ik de hele nacht met een Duitse jongen die vanuit Duitsland door Polen,
Litauen, Rusland, Mongolie en China was gelift. Met hem filosofeerde
ik over het leven en over de betekenis van geluk. We dronken rijstwijn wat we daarnet hadden gekocht van een vrouwtje met een hoed van riet, missende tanden en onvergetelijke glimlach.

Een dag later passeerde ik een goudbruin strand waar ik voetbalde met de
lokals terwijl de zon in de zee zakte, dreef voor lange tijd op mijn
rug zonder moeite omdat de zee zo zout was.

In Saigon zat ik achter op bij een motortaxichauffeur en
zigzagde door het gestoorde verkeer. Een rit vol adrenaline en semi-botsingen maar alles met een glimlach want dat is zoals het hoort. Stoplichten zijn een suggestie.Na dat ik naar het Vietnam oorlogsmuseum was geweest viel ik bijna flauw op het zeebrapad door de combinatie van de buitentemperatuur en mijn eigen withete woede jegens oorlog en politieke ego spelletjes van kleine mannetjes in nog kleinere kantoortjes.

Toen ik in de Mekong delta in een homestay verbleef zat ik in een bungalo aan de rivier een uur voor me uit te staren en besefte me later dat ik een klein beetje in cultuur shock was. De hektiek van Saigon laat je ongeveer vijf keer per dag geloven dat je bijna dood gaat en het diner met mijn host familie was nogal speciaal. In de woonkamer stond eengrote glazen bak met dikke padden en nog dikkere zwarte slangen die levend en sissend over elkaar kronkelden. Ze hadden een groot vuur gemaakt en ik dacht dat ze daar stokbrood op gingen roosteren, maar toen gooiden ze de levende slang op de hete kolen. Het dier siste en kronkelde en ik voelde de pijn. Slangen zijn niet mijn lievelings dieren maar dit ging me echt te ver. Ontsettend naar om te zien en ik had gelijk een hekel aan de kok.

Woeshhj en daar zit ik dan.. een internetcafe in Saigon.

Greeeetz