Wat een reis.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Ik schrijf vanuit een hostel in Cusco.

Er is te veel gebeurd, ik zou al een heel boek kunnen schrijven. Latijns America is genadenloos. Het reizen is zwaar, zowel fysiek als mentaal. Uren lang in de bus zitten, ploegend zoeken naar hostels met een monster van een backpack op je rug (in de film ziet dat er altijd veel romantischer uit), het reizen in je eentje, constante aandacht door m’n huid en haarkleur, het missen van thuis.

Maar hoe geweldig tegelijkertijd. Zoals opa altijd zegt: ‘mijn ogen kunnen me niet geloven’ zo mooi is het. Zo rauw en gaaf. Ik heb mensen ontmoet van over de hele wereld, mijn kussen nat gehuild vanwege heimwee en het chaotische avontuurlijke leven wat ik nu leef. Ik ben best een control freak en dat werkt simpelweg niet als je aan het reizen bent, al helemaal niet in je eentje.

Ik leef op adrenaline en stort in tijdens de avonden. Ik ga niet later naar bed dan 9 uur want ben simpelweg helemaal op. alle indrukken en heftige dingen die ik zie op de straat, de argumenten met mezelf (wat ik wel en niet aan zou kunnen, al het inschatten doe je zelf en je betaald de hoofdprijs als je jezelf verkeerd inschat). Het leren gaat snel.

Hostels zijn soms echt een ramp haha. Ik hoorde bijvoorbeeld vannacht heel veel gekraak bij mijn hoofd en dacht: of het zijn muizen, ratten of kakkerlakken (die hier zo groot zijn als je duim). Ik wist niet wat ik het minst erg vond. Toen hoorde ik meer gekraak en een doffe plof naast mijn hoofd op mijn kussen. GAAAADVERDAMME. Ik schoot overeind en deed het licht aan. Dit is zo ranzig. Ik sprong mijn bed uit en rilde van verschrikking. Ik zag niks. Het volgende half uur bracht ik door met het fluisteren van ‘ahhh gadver’, het volgende half uur met het mezelf wijs maken dat ik echt dat bed niet meer in ga en het volgende half uur was ik zo moe dat ik heel gereserveerd stil weer in bed ging liggen en doen alsof er niks gebeurd was en ineens overal jeuk had.

O en vandaag heb ik voor ontbijt cavia met rijst en bonen gegeten. Iedereen deed het op het plein, je zit in kringentjes op tuinstoeltjes. Alle locals keken naar me, een net meisje in een jurkje en een breede soort-van-semi-glimlach. Ik keek de cavia in z’n oogjes en zag zijn kleine klauwtjes. Een aantal kleine kindertjes keken van de cavia naar mij en weer terug. Ik glimlachte en pakte het pootje van de cavia met de nageltjes er nog aan.

‘hallo meneer de cavia, hoe gaat het met u, het is leuk u te ontmoeten’

ik schudde het pootje van de cavia en de hele tafel lachte. Ik zag de gouden rijen met tanden van de ouders en de zwart door suiker aangetaste slechte tandjes van kinderen. Ik nam een hap. Niet mijn ding.

Deze reis ben ik constant mijn grenzen aan het verleggen en aan het vastleggen. Ik doe niks als ik het niet wil. Cocaïne wordt hier bijna wel iedere uitgaans avond gesnoven. Ja schrik maar! Hele lijnen van reisgidsen af door mensen van over de hele wereld (wat hun achtergronden ook is). Vanaf dat moment is mijn feestje met hun afgelopen. Daar hoef ik niet bij te zijn. De rest van de avond speelde ik kaart met een biertje. Beter.

Op een avond zat ik met 3 engelse meisjes in het hostel op onze kamer. Een vrouw van 78 zat bij ons en heeft ons de hele avond verteld over haar leven. Als een warmhartige oma vertelde ze en wij zaten met rode wangen en glimmende oogjes om haar heen gewikkeld in onze slaapzakken en met een kop dampende coca thee. Wat zijn sommige mensen toch interessant.

Morgen ga ik de Salkantai trek lopen. 5 dagen, 90 km naar Machu Pichu. Een volgend avontuur. Ik ben eerder bang als verheugd want weet dat di teen waanzinnig zware tocht gaat worden. Ik bereid me voor op het ergste.

In La Paz heb ik de deadroad gemountianbiked wat een ongelofelijke ervaring was. We fietsten door 3 klimaten heen, eerst door de ijzige kou van de bergen, daarna door het koele nevelregenwoud en daarna in natte jungle met een vochtigheidsgraad van 90%

In Arequipa heb ik meegedaan met een mis op zondag. Alles kwam los. Ik ben niet gelovig maar aangezien een kerk het enige is waar in ik me een soort van beschermd kan voelen in Zuid Amerika was het een raar moment (ik heb altijd het idee dat de tijd stil staat in de kerk en ik weer even adem kan halen). Ik steek er een kaarsje op voor opa en kan even genieten van de koele stenen muren en loop vervolgens weer de stoffige straten op met chaotisch verkeer en verkopers.

Deze reis is echt geweldig en ook mega rot af en toe. Het is een achtbaan van ervaringen en het duiken in de diepste meren van je eigen bestaan, soms ontdek je dingen of eigenschappen waarvan je nooit wist dat je het in je had.

Soms word het me gewoon echt te veel. Uitbarstingen van emoties. Puur geluk en grijs verdriet. Zo is het! Niks te verbergen. Soms is het wel hard om te leren terwijl je niet wee twat je aan het leren bent en hoe lang het gaat duren. Achteraf is het altijd makkelijk je les te herkennen maar als je er midden in zit en het pijn doet lijkt het soms net een marteling (alsof je pijnstiller maar niet inslaat ofzo)

De laatste tijd heb ik de mensen thuis heel erg gemist. Ik ben nu 4 maanden weg en ik mis mijn liefies thuis. Het is wel geweldig om steeds weer berichtjes te krijgen van mensen die zeggen dat ze niet kunnen wachten tot ik eindelijk weer thuis ben.

Het zijn de kleine dingen die ik mis: in de ochtend bij het ontbijt vertellen wat je hebt gedroomd, op de fiets naar school, een kop koffie met papa en mama op het balkon in de zondagochtendzon (gewoon in je ondergoed), de kussengevechten met falcka en sebastiaan, wandlingetjes met papa naar de boomgaard, thee met mijn huisgenootjes.

Dingen die je voor lief neemt.

En lief zijn ze zeker.