Hallo!

Eerste etappe: veel te vertellen!

Buenos Aires > Córdoba > Salta > Tilcara > Purmamarca > Humahuaca

Ik ben inmiddels in het noorden van Argentinië en schijf dit vanuit een hostel in Humahuaca, een oud stoffig stadje met heel lekker eten (Locro bijvoorbeeld, een stoofpot met bonen, aardappels en stoofvlees samen met een kruidig glas rode wijn natuurlijk), Argentijnse gauchos en meisjes in kleurige jurken.

Toen ik vertrok uit Buenos Aires was ik waanzinnig misselijk van de zenuwen. Alle twijfels… alle onzekerheden.. hallo, waarom zo jong en waarom 6,000 km? En waarom met twee zware rugzakken? Basta. Voor ik het wist was ik onderweg en viel alles van me af.

Vanaf Buenos Aires vertrok ik naar Córdoba. Ik zat in een gewelige stoel voorin bovenin in de bus en het leek net alsof ik in mijn eigen videogame zat. We sjeezden over de snelweg en ik zag langzaam het landschap veranderen. Meer als een woestijn met kale droge vlaktes. Geel gras en zwarte koeien. ‘campo’. Onderweg praatte ik met een meganicus uit Buenos Aires in het Spaans, daarna met een documentairemaker in het Duits. Onderweg kocht ik empanadas en een alfajor. In het hotel van Córdoba was een Nicaraguaanse jongen met wie ik vanaf dat ik aankwam om 11 uur in de avond tot half 3 in de ochtend gitaar heb gespeeld en heb gezongen met alle mensen van het hostel om ons heen. Mensen van over de hele wereld. Wat is jouw verhaal? Wat zijn mensen toch interessant en speciaal, iedereen heeft zijn eigen weg en verhaal. Zoals die jongen uit Israël die na 5 jaar van militaire training besloot te gaan reizen voor onbepaalde tijd. Of Lizzy, het meisje uit de VS (met wie ik vervolgens het hele noorden van Argentinië heb ontdekt) die 6 maanden in Buenos Aires had gestudeerd en nu terug is in Boston om te zoeken naar een baan en haar studie schuld af te betalen. Of de twee engelse meisjes die geen woord spaans spraken en samen de hele wereld waren over gereisd. In Córdoba bezocht ik het huis van mijn grote held Ché en zag ik de motor waarop hij zijn grote reis heeft gemaakt. Wauw. Ongelelofelijk. Nou Ché, als jij het kan op die motor, kan ik het ook. Vamos.

Van Córdoba 20 uur in de bus naar Salta wat heerlijk was. Achterover leunen met een muziekje in, of beter nog: de finale Argentinië/Chile kijken met waanzinnig fanatieke Argentijnen (waarvan ik er één was), springend op de stoelen met onze vuisten in de lucht. VAMOS ARGENTINAAA. Na afloop deed iedereen alsof hij sliep hahaha.

Mijn spaans is nabij vloeiend wat echt gewledig is. De meerwaarde van het spreken van de taal in het land waarin je bent is ongelofelijk. De kleine praatjes met marktvrouwtjes of mensen op het busstation, de reizigers onderweg of de grapjes met het buspersoneel.

Met Lizzy maakte ik een geweldige tocht met paarden over de Devil’s troat. We galoppeerden over de klippen en het scherpe zilveren licht was adembenemend want de schaduwen van alle enorme cactussen streken over de vlakte. Wat een prachtig landschap. Super ruw en puur. Grote bergen in alle kleuren die je maar kent. Op de top van de berg dronken we ‘Mate’ achter een stenen schutting, herdershonden in onze schoot zwaar ademend en genietend van de sterke zon op hun zwarte vacht. Ik voelde me Ronja de roversdochter.

Ik weet niet of ik de helft van mijn backpack vergeten ben onderweg of ik sterker ben geworden maar nu ik zo over de stoffige straten van Purmamarca loopt lijkt mijn backpack verdacht makkelijk te dragen. Op naar de Salina’s van Purmamarca, de zoutvlaktes. Wauw. 4,000 meter hoogte, na een klein wandelingetje naar de top van een berg(je) heigde ik alsof ik een marathon had gerend.

In Humahuaca keken we naar een enorme optocht van folklore mensen omdat het 9 de Julio is (Día de la indepencia). We aten in een marktje op kleine krukjes van plastic en de kommen met Locro en borden met Milanesas vlogen om onze oren. Empanadas werden uit enorme pannen met olie gehezen door grote sterke vrouwen met grote lange zwarte vlechten die rijkten tot de grond. Lepels met Chimichuri en salsa de tomatas werden op de kleurige borden geschept en er werd hard gelachen en gesmuld. Kippen renden door onze benen heen en vrouwen met manden met eieren en vers brood manoeuvreerden zich door de menigte heen: ‘permiso’ ‘permiso’

Dag lieve mensen, ik ga naar een peña met een meisje uit hongongkong. Morgen naar Bolivia!

Beso, Stanzi