Ik wil even iets vertellen over mijn avonden. Om 6 uur ben ik klaar met werk en is het donker, ik kan dan de straat niet meer op wat soms best op een gevangenis(je) lijkt. Ik dacht even terug aan thuis, hoe ik op warme zomeravonden mijn mountainbike pakte om met nummers van Pearl Jam door de romanitsche Utrechtse wegen te sjeezen. Ik heb me nog nooit gerealiseerd dat dit ook een vorm van vrijheid is.

Aangezien je van alles maar het beste maakt zijn mijn avonden binnen vaak ook niet onprettig.

Ik lig op de bank een boek te lezen tussen een zee van kussens. Ik heb de dagen geteld en ik ben hier nu 55 dagen. Nog 30 dagen en dan begin ik mijn reis. Op de achtergrond klinkt zachte gitaar muziek van mijn held ‘paco de lucia’. Ik realiseer me dat het lang geleden is dat ik verdronk in een boek. Ik lach van binnen want weet dat als ik tijd, honger en zelfs mijn adem vergeet door het lezen van letters, ik rustig en tevreden ben. Zoals je in de zomer vakantie in een hangmat met de ziltige zee lucht een boek kan lezen met een olielamp.

Op de heenweg heb ik mijn boek onder mijn vliegtuigstoel laten liggen. Ik ben hier langs ieder (‘ieder’ is overgens een nogal onhaalbaar woord in deze enorme stad) stoffig boekenwinkeltje geweest om te vragen naar Engelse boeken. Ieder oud meneertje kijkt me bijna vies aan als ik het woord ‘engels’ zeg waaruit ik opmaak dat hij het niet heeft.

Ik lig een boek te lezen wat ik vond in een oud winkeltje: ‘Ishmael’ ik kan het niet meer weg leggen. Het is 2 uur in de nacht wat betekend dat ik al 3 uur aan het lezen ben. Marta is nog wakker (mijn Argentijnse moeder) en ze komt aanlopen met een bordje en een dampenede mok. Verse brownie en een glas warme melk.

‘Muchísimas gracias Marta’

‘De nada, Chiquitita’

Perfectie.