Het was 2 uur in de middag en onwetend van het spektakel wat er voor me te wachten stond stapte ik de metro in. Een blinde man deed daar een goochel truck met 2 ertenblikjes en een tauwtje. Toen de metro open ging liep hij naar buiten en hij liep kei hard tegen een muur aan, ik hoorde iedereen eenn gedempt ‘ahw’ zeggen en de man draaide zich gedesoriënteerd in het rond. Niemand was op het parron. Niemand deed wat. Iets waar ik me aan erger in de hedendaagse maatschappij. Ik beet op mijn lip en wist dat ik rechtstreeks het product van mijn eigen ergenis zou zijn als ik zou blijven zitten.

De eerste zoemer van de deuren klonk en ik dacht een halve seconde na. Ik sprong de metro uit waarna de deuren met een harde klap dichtsloegen en de metro vertrok. Ik pakte de hand van de man: Hola señor, puedo ayudarle? Hij knikte en 2 witte ogen keken mij aan. Ik hielp hem door het doolhof van gangen heen. Boven de grond leek alles weer normaal. De man keek me aan. Misschien dan wel niet met zijn ogen maar eerder met iets wat misschien nog wel veel indrukwekkender was, hij keek me aan met zijn hart.

De metro is een andere wereld. Ik vind het geweldig, omdat als je weer bovenkomt de stad eroverheen raast zonder er erg in te hebben. Beneden is het warm en redelijk vochtig. Mensen willen allemaal ergens heen en als een stel gezoute sardientjes sta je in het warme conserveringsblikje. In de metro voel ik me eerder een glimworm. In de metro gebeurt het. Er wordt muziek gemaakt, gebedelt, zwervers slapen er. Een legertje van mensjes met hun rugzakken vastgeklampt voorop hun buik kijkt vluchtig de aanzoevende metro in en als de metro’s deuren openen lijkt het net alsof het nummer van de stoelendans muziek op stop wordt gezet. Als gretige kindertjes duwt iedereen elkaar opzij om snel door zijn knieën te zakken en tevreden een stoel te bemachtigen.

Het leek net de finale van de wereldcup toen ik Plaza de Mayo op liep. Zo veel feestende mensen met vlaggen en trommels en trompetten. Op straat rook het naar brandende vuren, gebraden vlees en bovenal, de geur van opwinding. 25 de mayo, de dag dat de Argentijnse patriotten in opstand kwamen. Optochten van trotse Argentijnen geschminkt in blauw-wit en o zo trots. Kinderen op de nek die ook vreugdig in hun zachte gummige handjes klapten. Alle liederen werden gezongen uit volle borst. Ik klapte mee en zodra mensen dat zagen sleurden ze me mee de optocht in. Ik sprong en danste en klapte mee, per ongeluk volledig gekleed in blauw en wit en een strikje op mijn shirt gespeld.

De dinsdag op het werk liep ik met iemand door San Telmo om lunch te halen. Ik beschreef het tafareel en vertelde hem: ‘het leek net of heel Argentinië daar wilde zijn’ hij keek met aan, lichtelijk laconiek ‘oh do you think so’. Ik dacht even na en mompelde dat het wel zo leek, gelijk aarzelend over mijn eigen woorden. Ik keek hem vragend aan en hij verzachte zijn toon. ‘many people are getting paid to come there and pretend to be state-favoured’. Tot op heden denk ik hier over na. Ik kijk terug op de dag en naar mijn foto’s, nu door de ogen van iemand met een kritische blikk. Ik voelde me een beetje dom en bedrogen, want als ik geluk zie ik er vanuit ga dat het is vanuit vrijheid en trots, niet vanuit geld of noodzaak.

Met deze tweede blik leek het net alsof ik blind was geweest.

De zondag liep ik weer over de zondagmarkt van San Telmo. Twee mannen speelden een tango op gitaren achter een marktkraampje. Ik staarde naar hun handen en ze zagen me wegdromen. Ze moesten lachen. Uiteindelijk had ik zelf inneens een gitaar in mijn handen en voor ik het wist speelde ik een stuk waar zij creatief omheen speelden. Alle omringende kraampjes kwamen kijken en konden niet geloven dat zo een –voor hun- exotische vreemdeling een tango kon spelen. Ik werd gefotografeerd door toeristen en voelde me even geen gringo meer.