Hallo liefste mensen,

Het is leuk over dingen te schrijven die mooi zijn, maar ik moet vertellen dat het leven niet alleen maar rozengeur en manenschijn is.

In de lenge groei ik niet veel meer maar het persoonlijke groeien gaat met meters.

Met groeien komt ook groeipijn. Misselijke pijn in je buik en een soort dorst die niet te lessen is met water. Want soms mis ik de mensen van thuis heel erg.

Ik krijg hier verschrikkelijk de neiging iedereen te vertellen hoe veel ik van hem of haar hou de laatste tijd. Mijn familie en vrienden. Je merkt wie je echte vrienden zijn, of misschien zelfs meer dan vrienden, zielenbroers en zusters, toevallig tegen gekomen op mijn levensweg en mij o zo dierbaar.

Ik reis alleen en dat geeft me heel veel tijd met zelf. Ik kan uren met mezelf zijn en dat geeft heel veel ruimte (en soms ook pijnlijke leegte) om na te denken over dingen waar je normaal gesproken overheen had gedanst of weer een sarcastische opmerking over gemaakt zou hebben.

Ik ga bekennen dat ik nog nooit in mijn eentje ben geweest. Nog nooit zonder ouders of vrienden. Ik ben hier echt alleen. Ik heb al veel vrienden gemaakt maar alleen ben ik toch uiteindelijk. Een soort vreemde. Supertramp.

Ik ben niet opzoek naar mezelf, ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. Stel mezelf ter sprake. Soms is dat heel fijn maar ook heel hard.

‘you feel your strength in the experience of pain’

-Jim Morrison

Trieste momenten zijn extra triest want je hebt geen moeder om te vertrellen dat het goed komt, op zo een moment moet je je eigen moeder zijn en dat vraagt positiviteit. Je merkt dat als je negatief en sceptisch bent, je verder weg slipt. Daarom leer je positiever te zijn en liever voor jezelf. Dus positiviteit en luchtigheid kan je leren. Het is een overlevingsmechanisme voor als je alleen bent, en iets waarmee je anderen kunt helpen.

Als je in je confomort zone blijft zitten raak je in een patroon van dezelfde dingen en gebeurtenissen. Hier ben ik vanaf het begin af aan al uit mijn comfort zone en ik heb niemand om er mee over te klagen (dat is ook geweldig, soms klaag je naar jezelf en merkt je wat voor bullshit je eigenlijk aan het uitkramen bent, ‘o wat zijn we zielig’). Heerlijk relativerend eigenlijk om in je eentje te zijn. Veel zelfspot is een pre. Soms zit je in diepe pijn en eenzaamheid en zie je dat je er toch wel weer uit kan komen op de een of andere manier. Als ik thuis was gebleven had ik die veerkracht nooit gezien.

Aan de andere kant is geluk nog nooit zo heftig geweest. De mooie momenten zijn extra intens en memorabel. Als een grote golf van adrenaliene vanuit je borst, je ademd en recht je rug, kijkt om hoog en kijkt om je heen en voelt je de Avatar. Mensen kijken naar je en zien je geluk en lachen om jouw geluk. Ik hoop dat je weet wat ik beschrijf. Superhuman. Deze momenten heb ik hier op de meest onverwachte momenten, meestal als het net even niet meer leuk is.

Zoals bijvoorbeeld die man en zijn gitaar in de metro lijn D gister om 18.30, licht versterkt en stalen snaren die klinken als zachte zalf op een brandwond. Ik keek naar zijn magische vingers en daar kwam het; ik was gehypnotiseerd door zijn kunst, met mijn hoofd een tikje naar rechts en met een constante lach keek ik als een kind die voor het eerst een vliegtuig zag. Een met adrenaline-overspeld geluksmoment, ik lachte en in mijn ogen pure tranen van geluk. Wat ben ik blij te leven. Hij stopte te spelen en ik keek om mij heen, de hele metro keek naar me met een vertederende glimlach, ik denk dat ze het kind in me hadden gezien zojuist. Ik gaf hem al mijn kleingeld en maakte een buiging, draaide me om en mijn jurk draaide om me heen. Ik huppelde de metro uit en sprong met twee treden tegelijk de trap op.

Of toen ik een dag door de stoffige drukke stad had gelopen, pijnlijke voeten en aangebrande taxi-chaffeurs. Maar toen vond ik de Botanische tuin van Palermo. Ik trok mijn warme schoenen uit en liep op mijn blote voeten door de jungle achtige tuinen en at mijn warme empanadas onder bananenbladeren als Mogaly uit Jungle Book.

Ik zat op een bankje te schrijven en een groepje mannen van middelbare leeftijd kwam naar me toe, het was weer zo ver. Na een maand in Buenos Aires versta ik bijna alles ‘Castellano’ (het Spaans wat ze hier spreken). Ik hoorde dat ze dingen vroegen als ‘heb je een vriendje, ga je mee… etc.’ ik besloot dat het verstandiger was alsof ik deed dat ik geen woord verstond. Ik dacht even na en begon daarna net iets te hard te praten in super snel Nederlands. De ratelende woorden met veel G en SCH rolden lenig over mijn lippen en ze wisten niet wat ze hoorden. Ze keken elkaar heel raar aan en schrokken een beetje en liepen gedesorienteerd weg. Lekker moment.

De volgende dag zat ik alleen op mijn bed en ik verveelde me, het was 8 uur in de avond en ik had de hele avond nog. Ik besloot mama’s advies te volgen

‘Als je je even niet lekker voelt, ga je naar buiten en ga je ergens zitten met een lekkere kop koffie, werkt altijd’

Dus ik liep met wat Argentijnse pesos en mijn dagboek onder mijn arm naar San Miguel en ging op de hoek zitten zodat ik het levende Buenos Aires spektakel kon zien. Dankje mam. Werkt inderdaad altijd. Toen kwam er een man naar me toe. ‘Wil je met me trouwen?” Ik verslikte me haast in mijn koffie. ‘Pardon? Ik keek naar mijn vinger en zag de ‘gouden’ ring aan mijn linkerhand aan mijn ringvinger die mama voor de grap had gekocht voor me. ‘Sorry, ik ben getrouwd’ hij keek teleurgesteld. ‘heb je kinderen?’ ‘ja twee’ ‘okee’ en hij liep weg. Ik grinnekte en kon echt niet geloven dat hij het geloofde!! Die ring is geniaal. Ik heb er al meerdere vervelende mannen mee weggestuurd en ongemakkelijke momenten mee ontweken. Gewledige conversaties gehad om dat ding:

‘Ik ben getrouwd’

‘O..’ en de man liep weg.

Even later kwam deze man van ongeveer 70 terug en vroeg of ik nog leuke Nederlandse vriendinnen had die ‘ook’ geinteresseerd waren.

‘Hahaha ik zal het ze vragen’

‘Mijn man is om de hoek’

‘wat is hij aan het doen?

‘Water aan het kopen voor onze baby’

‘Aha..’

‘Wil je met me uit?’

Ik hield mijn hand met de ring omhoog

‘Hoeveel jaar?”

‘ongeveer 5’

‘O.. leuk….. gelukkig getrouwd?”

‘Ja heel gelukkig’

‘Jammer’

Met een grote portie humor en een glimlach kom je heel ver.

Dag mooie mensen.

X Stans