Ik heb werkelijk geen idee waar ik moet beginnen te vertellen wat ik de afgelopen 2 dagen heb meegemaakt. Ik begin maar met het hoogtepunt.

Vandaag heb ik iets meegemaakt wat ik kan benoemen tot 1 van de gelukkigste momenten van mijn hele leven. Alles viel op zijn plaast. Ik leef.

Buenos Aires veranderd na 4 uur. De temperatuur is aangenaam en het licht hangt als een zachte roze wolk over de stad. Mensen zijn rustig en blij, alle scherpe randjes zijn er van af.

'If you don't know where you're going, any road will get you there'

Aldus mijn favourite spreuk uit Alice in Wonderland en ongeveer mijn motto in deze stad. Ik loop als ik wil, eet als ik honger heb en slaap als ik moe ben. Thuis was ik bang dat ik de 'eenzaamheid' niet zou kunnen verdragen.

'Happines only real when shared'

Absoluut niet mee eens en wel om het volgende. Mijn tocht door San Telmo was even heftig als adembenemend. Heel lang gelopen en even verdwaald. Uiteindelijk kwam ik uit op een groot plein waar ik muziek hoorde. Ik liep er heen en zag dat het hele plein en de straat er omheen gevuld was met Argentijnen. Er was een groep muzikanten en opeens stond er een kern van de groep op. Een vrouw met prachtige zware stem vertelde over het Argentijnse verleden. Met alle passie van iedereen die aanwezig was werd er gejuigt en uiteindelijk werd er oud Argentijns gedanst. Het rook naar gegrild vlees van de Asado en kruidige rook, het rook naar passie door pijn van herinnering. Er was een man in het midden van de menigte in een rood shirt die met zo veel overgave en zielsverlangen danste en op dat moment kwam alles bij elkaar. Tranen in mijn ogen van ontroering en een golf van kippenvel van top tot teen.

Een oude Argentijnse man zag mijn ontroering en pakte mijn arm. Meer mensen keken en sommigen verbaast. Hoe kan iemand zo jong en niet Argentijns zo ontroerd zijn door onze folklore?

Ik sprak in het spaans met de oude man en zei dat ik respect had voor de trots en kracht van het Argentijnse volk.

Daar had je mijn tranen van geluk.