Leven in avontuur

Hallo lieve mensen,

Ik kan niet geloven dat het alweer maandag is.

Het is geweldig om geen toerist te zijn in een stad maar een echte bewoner. Je ziet andere dingen en geeft jezelf langer de tijd om over iets na te denken.

Kleine geluksmomentjes in Buenos Aires :

-Ieder frutselstalletje heeft ook altijd wierrook. Op iedere hoek van de straat hangt er voor mij dus een plukje rust uit een andere cultuur in de lucht.

-Als iemand me heel gepassioneerd en Italiaans (met veel handgebaren als in een opera) mij de weg probeert uit te leggen

-Empanadas. haha, puur geluk.

-Het dagritme is echt heerlijk:

Ik sta op, ontbijt met vers fruit, yoghurt en thee. Neem de metro naar het werk (vlakbij Plaza de Mayo) en loop dan een tijdje rond omdat ik altijd een beetje te vroeg wil zijn (de stad is zo mooi in het ochtendlicht). Mijn werk begint om 10 uur. Er hangt een constante zomerbries door het kantoor en het ruikt er naar een vertrouwde bibliotheek met oude boeken haha. Rond 2 vragen mensen of ik mee lunch ga halen (almuerzo?) en vervolgens eten we allemaal aan een grote tafel als een familie. Om 4 uur hebben ze hier nog een maaltijd die wij niet kennen: Medialuna. Met Mata of koffie en iets zoets. Om 6 uur is het werk klaar. In de avond 'Cena' (avondeten) pas laat van 9 tot 11 in de avond.

Wat me opvalt aan de stad

-Heel veel meisjes lopen op enorme plateau schoenen! soms wel 10 cm hoog en het ziet er echt super onconfortabel uit. Vrouwen wensen hier dus langer te zijn denk ik.

-Heel veel jonge mensen hebben piercings in hun gezicht. tong, lip, wenkbrauw etc.

-Heel veel bedelaars, ook kinderen en hele families

-Bijna alle modellen in de etalages zijn blond of donkerhuidskleurig.

-De stad en zijn mensen verandert per uur

Ik stond even stil bij een foto van een model in een winkel. Haar bovenbeen had zo ongeveer de omvang van mijn bovenarm. (heeee hoo mijn armen zijn normaal). Wedden dat ik haar kan verslaan met armpje drukken? Het is maar waar je prioriteiten liggen.

Deze zondag was ik in Tigre, het New Orleans van Buenos Aires voor mij. Ik ging met een boot door de Delta, langs alle pippie langkous huisjes en Indiana Jones bossen. De gids vertelde ons dat een 'vakantie of weekendhuisje' voor de rijke argentijnen was vroeger. Een huis kost ongeveer 30.000 tot 100.000 euro. En die huizen! waaaauw de een nog mooier dan de ander. Schattige veranda's en stijgertjes met kleurige bootjes.

Varend op de rivier was ik weer thuis. Ik wist niet dat een rivier me zo goed kon doen.

Ik ben ongegroeid met de rivier en respect voor de natuur maar wist niet dat ik het echt zo ontsettend nodig had. Dat is het enige wat ik mis nu ik leef in Buenos Aires, de verbinding met de natuur is ver te zoeken. Parken heb je er wel.

Zondag ging ik met mijn duitse huisgenootje naar de markt van San Telmo. Heel groot en druk en heel gaaf. Daarna crashten we in een heel gaaf park 'parque de las Heras'. In parken gebeurd het allemaal. Alle cultuur zie je in een park omdat dat 'normale' bewoners daar heen gaan. Mensen die heel lenig allemaal acrobatische dingen deden, ook in de boom!; mensen die gitaar spelen; iedereen drinkt Mate, iedereen heeft een soort maf klein kokosnootje (beste beschrijving) met een stalen rietje eruit en een thermoskan voor warm water. Heel grappig.

Verschillende meisjes met rieten mandjes met zelfgebakken taartjes en empanadas kwamen langs. En haaaallo er was een jongen voor ons die leek op een knappere Cristiano Ronaldo die allemaal dingen aan het doen met sprongen en handstanden. Die kerel leek wel gefotoshopt. Ik heb stiekem met hem geflirt. Keek af en toe even om of hij niet een meisje achter me zat. Maar nee. Alleen een palmboom.

'Gelukkige palmboom dan' (voor dat jullie die grap maken ha-ha-ha leuk )

xxxxxx Stanzi

De Tranen van Goede Lucht

Ik heb werkelijk geen idee waar ik moet beginnen te vertellen wat ik de afgelopen 2 dagen heb meegemaakt. Ik begin maar met het hoogtepunt.

Vandaag heb ik iets meegemaakt wat ik kan benoemen tot 1 van de gelukkigste momenten van mijn hele leven. Alles viel op zijn plaast. Ik leef.

Buenos Aires veranderd na 4 uur. De temperatuur is aangenaam en het licht hangt als een zachte roze wolk over de stad. Mensen zijn rustig en blij, alle scherpe randjes zijn er van af.

'If you don't know where you're going, any road will get you there'

Aldus mijn favourite spreuk uit Alice in Wonderland en ongeveer mijn motto in deze stad. Ik loop als ik wil, eet als ik honger heb en slaap als ik moe ben. Thuis was ik bang dat ik de 'eenzaamheid' niet zou kunnen verdragen.

'Happines only real when shared'

Absoluut niet mee eens en wel om het volgende. Mijn tocht door San Telmo was even heftig als adembenemend. Heel lang gelopen en even verdwaald. Uiteindelijk kwam ik uit op een groot plein waar ik muziek hoorde. Ik liep er heen en zag dat het hele plein en de straat er omheen gevuld was met Argentijnen. Er was een groep muzikanten en opeens stond er een kern van de groep op. Een vrouw met prachtige zware stem vertelde over het Argentijnse verleden. Met alle passie van iedereen die aanwezig was werd er gejuigt en uiteindelijk werd er oud Argentijns gedanst. Het rook naar gegrild vlees van de Asado en kruidige rook, het rook naar passie door pijn van herinnering. Er was een man in het midden van de menigte in een rood shirt die met zo veel overgave en zielsverlangen danste en op dat moment kwam alles bij elkaar. Tranen in mijn ogen van ontroering en een golf van kippenvel van top tot teen.

Een oude Argentijnse man zag mijn ontroering en pakte mijn arm. Meer mensen keken en sommigen verbaast. Hoe kan iemand zo jong en niet Argentijns zo ontroerd zijn door onze folklore?

Ik sprak in het spaans met de oude man en zei dat ik respect had voor de trots en kracht van het Argentijnse volk.

Daar had je mijn tranen van geluk.

Piraten in Buenos Aires

Lieve familie en vrienden,

Op de achtergrond klinkt een spaans gitaar, een man zingt een zachte nazomer milonga en ik zit voor het raam te tikken. Ik hoor auto’s door de straat en het lijkt wel een toneelstuk waar ik in zit. Ik ben net thuis en het is donker. Dat laatste was niet gepland, maar ik kon er niks aan doen want toen mijn lievelingsnummer opstond en alles na 5 jaar van dromen ineens bij elkaar kwam ben ik door gehuppeld van Recoleta waar ik woon naar Puerto Madero wat ongeveer 2,5 uur lopen is (met alle omweggetjes van vrijheid).

Dit was het weer voor nu want ik wil naar de Milonga meneer op het balkon om hem te laten horen dat ik die ook spelen kan.