Leren

Wat een reis.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Ik schrijf vanuit een hostel in Cusco.

Er is te veel gebeurd, ik zou al een heel boek kunnen schrijven. Latijns America is genadenloos. Het reizen is zwaar, zowel fysiek als mentaal. Uren lang in de bus zitten, ploegend zoeken naar hostels met een monster van een backpack op je rug (in de film ziet dat er altijd veel romantischer uit), het reizen in je eentje, constante aandacht door m’n huid en haarkleur, het missen van thuis.

Maar hoe geweldig tegelijkertijd. Zoals opa altijd zegt: ‘mijn ogen kunnen me niet geloven’ zo mooi is het. Zo rauw en gaaf. Ik heb mensen ontmoet van over de hele wereld, mijn kussen nat gehuild vanwege heimwee en het chaotische avontuurlijke leven wat ik nu leef. Ik ben best een control freak en dat werkt simpelweg niet als je aan het reizen bent, al helemaal niet in je eentje.

Ik leef op adrenaline en stort in tijdens de avonden. Ik ga niet later naar bed dan 9 uur want ben simpelweg helemaal op. alle indrukken en heftige dingen die ik zie op de straat, de argumenten met mezelf (wat ik wel en niet aan zou kunnen, al het inschatten doe je zelf en je betaald de hoofdprijs als je jezelf verkeerd inschat). Het leren gaat snel.

Hostels zijn soms echt een ramp haha. Ik hoorde bijvoorbeeld vannacht heel veel gekraak bij mijn hoofd en dacht: of het zijn muizen, ratten of kakkerlakken (die hier zo groot zijn als je duim). Ik wist niet wat ik het minst erg vond. Toen hoorde ik meer gekraak en een doffe plof naast mijn hoofd op mijn kussen. GAAAADVERDAMME. Ik schoot overeind en deed het licht aan. Dit is zo ranzig. Ik sprong mijn bed uit en rilde van verschrikking. Ik zag niks. Het volgende half uur bracht ik door met het fluisteren van ‘ahhh gadver’, het volgende half uur met het mezelf wijs maken dat ik echt dat bed niet meer in ga en het volgende half uur was ik zo moe dat ik heel gereserveerd stil weer in bed ging liggen en doen alsof er niks gebeurd was en ineens overal jeuk had.

O en vandaag heb ik voor ontbijt cavia met rijst en bonen gegeten. Iedereen deed het op het plein, je zit in kringentjes op tuinstoeltjes. Alle locals keken naar me, een net meisje in een jurkje en een breede soort-van-semi-glimlach. Ik keek de cavia in z’n oogjes en zag zijn kleine klauwtjes. Een aantal kleine kindertjes keken van de cavia naar mij en weer terug. Ik glimlachte en pakte het pootje van de cavia met de nageltjes er nog aan.

‘hallo meneer de cavia, hoe gaat het met u, het is leuk u te ontmoeten’

ik schudde het pootje van de cavia en de hele tafel lachte. Ik zag de gouden rijen met tanden van de ouders en de zwart door suiker aangetaste slechte tandjes van kinderen. Ik nam een hap. Niet mijn ding.

Deze reis ben ik constant mijn grenzen aan het verleggen en aan het vastleggen. Ik doe niks als ik het niet wil. Cocaïne wordt hier bijna wel iedere uitgaans avond gesnoven. Ja schrik maar! Hele lijnen van reisgidsen af door mensen van over de hele wereld (wat hun achtergronden ook is). Vanaf dat moment is mijn feestje met hun afgelopen. Daar hoef ik niet bij te zijn. De rest van de avond speelde ik kaart met een biertje. Beter.

Op een avond zat ik met 3 engelse meisjes in het hostel op onze kamer. Een vrouw van 78 zat bij ons en heeft ons de hele avond verteld over haar leven. Als een warmhartige oma vertelde ze en wij zaten met rode wangen en glimmende oogjes om haar heen gewikkeld in onze slaapzakken en met een kop dampende coca thee. Wat zijn sommige mensen toch interessant.

Morgen ga ik de Salkantai trek lopen. 5 dagen, 90 km naar Machu Pichu. Een volgend avontuur. Ik ben eerder bang als verheugd want weet dat di teen waanzinnig zware tocht gaat worden. Ik bereid me voor op het ergste.

In La Paz heb ik de deadroad gemountianbiked wat een ongelofelijke ervaring was. We fietsten door 3 klimaten heen, eerst door de ijzige kou van de bergen, daarna door het koele nevelregenwoud en daarna in natte jungle met een vochtigheidsgraad van 90%

In Arequipa heb ik meegedaan met een mis op zondag. Alles kwam los. Ik ben niet gelovig maar aangezien een kerk het enige is waar in ik me een soort van beschermd kan voelen in Zuid Amerika was het een raar moment (ik heb altijd het idee dat de tijd stil staat in de kerk en ik weer even adem kan halen). Ik steek er een kaarsje op voor opa en kan even genieten van de koele stenen muren en loop vervolgens weer de stoffige straten op met chaotisch verkeer en verkopers.

Deze reis is echt geweldig en ook mega rot af en toe. Het is een achtbaan van ervaringen en het duiken in de diepste meren van je eigen bestaan, soms ontdek je dingen of eigenschappen waarvan je nooit wist dat je het in je had.

Soms word het me gewoon echt te veel. Uitbarstingen van emoties. Puur geluk en grijs verdriet. Zo is het! Niks te verbergen. Soms is het wel hard om te leren terwijl je niet wee twat je aan het leren bent en hoe lang het gaat duren. Achteraf is het altijd makkelijk je les te herkennen maar als je er midden in zit en het pijn doet lijkt het soms net een marteling (alsof je pijnstiller maar niet inslaat ofzo)

De laatste tijd heb ik de mensen thuis heel erg gemist. Ik ben nu 4 maanden weg en ik mis mijn liefies thuis. Het is wel geweldig om steeds weer berichtjes te krijgen van mensen die zeggen dat ze niet kunnen wachten tot ik eindelijk weer thuis ben.

Het zijn de kleine dingen die ik mis: in de ochtend bij het ontbijt vertellen wat je hebt gedroomd, op de fiets naar school, een kop koffie met papa en mama op het balkon in de zondagochtendzon (gewoon in je ondergoed), de kussengevechten met falcka en sebastiaan, wandlingetjes met papa naar de boomgaard, thee met mijn huisgenootjes.

Dingen die je voor lief neemt.

En lief zijn ze zeker.

Vamos

Hallo!

Eerste etappe: veel te vertellen!

Buenos Aires > Córdoba > Salta > Tilcara > Purmamarca > Humahuaca

Ik ben inmiddels in het noorden van Argentinië en schijf dit vanuit een hostel in Humahuaca, een oud stoffig stadje met heel lekker eten (Locro bijvoorbeeld, een stoofpot met bonen, aardappels en stoofvlees samen met een kruidig glas rode wijn natuurlijk), Argentijnse gauchos en meisjes in kleurige jurken.

Toen ik vertrok uit Buenos Aires was ik waanzinnig misselijk van de zenuwen. Alle twijfels… alle onzekerheden.. hallo, waarom zo jong en waarom 6,000 km? En waarom met twee zware rugzakken? Basta. Voor ik het wist was ik onderweg en viel alles van me af.

Vanaf Buenos Aires vertrok ik naar Córdoba. Ik zat in een gewelige stoel voorin bovenin in de bus en het leek net alsof ik in mijn eigen videogame zat. We sjeezden over de snelweg en ik zag langzaam het landschap veranderen. Meer als een woestijn met kale droge vlaktes. Geel gras en zwarte koeien. ‘campo’. Onderweg praatte ik met een meganicus uit Buenos Aires in het Spaans, daarna met een documentairemaker in het Duits. Onderweg kocht ik empanadas en een alfajor. In het hotel van Córdoba was een Nicaraguaanse jongen met wie ik vanaf dat ik aankwam om 11 uur in de avond tot half 3 in de ochtend gitaar heb gespeeld en heb gezongen met alle mensen van het hostel om ons heen. Mensen van over de hele wereld. Wat is jouw verhaal? Wat zijn mensen toch interessant en speciaal, iedereen heeft zijn eigen weg en verhaal. Zoals die jongen uit Israël die na 5 jaar van militaire training besloot te gaan reizen voor onbepaalde tijd. Of Lizzy, het meisje uit de VS (met wie ik vervolgens het hele noorden van Argentinië heb ontdekt) die 6 maanden in Buenos Aires had gestudeerd en nu terug is in Boston om te zoeken naar een baan en haar studie schuld af te betalen. Of de twee engelse meisjes die geen woord spaans spraken en samen de hele wereld waren over gereisd. In Córdoba bezocht ik het huis van mijn grote held Ché en zag ik de motor waarop hij zijn grote reis heeft gemaakt. Wauw. Ongelelofelijk. Nou Ché, als jij het kan op die motor, kan ik het ook. Vamos.

Van Córdoba 20 uur in de bus naar Salta wat heerlijk was. Achterover leunen met een muziekje in, of beter nog: de finale Argentinië/Chile kijken met waanzinnig fanatieke Argentijnen (waarvan ik er één was), springend op de stoelen met onze vuisten in de lucht. VAMOS ARGENTINAAA. Na afloop deed iedereen alsof hij sliep hahaha.

Mijn spaans is nabij vloeiend wat echt gewledig is. De meerwaarde van het spreken van de taal in het land waarin je bent is ongelofelijk. De kleine praatjes met marktvrouwtjes of mensen op het busstation, de reizigers onderweg of de grapjes met het buspersoneel.

Met Lizzy maakte ik een geweldige tocht met paarden over de Devil’s troat. We galoppeerden over de klippen en het scherpe zilveren licht was adembenemend want de schaduwen van alle enorme cactussen streken over de vlakte. Wat een prachtig landschap. Super ruw en puur. Grote bergen in alle kleuren die je maar kent. Op de top van de berg dronken we ‘Mate’ achter een stenen schutting, herdershonden in onze schoot zwaar ademend en genietend van de sterke zon op hun zwarte vacht. Ik voelde me Ronja de roversdochter.

Ik weet niet of ik de helft van mijn backpack vergeten ben onderweg of ik sterker ben geworden maar nu ik zo over de stoffige straten van Purmamarca loopt lijkt mijn backpack verdacht makkelijk te dragen. Op naar de Salina’s van Purmamarca, de zoutvlaktes. Wauw. 4,000 meter hoogte, na een klein wandelingetje naar de top van een berg(je) heigde ik alsof ik een marathon had gerend.

In Humahuaca keken we naar een enorme optocht van folklore mensen omdat het 9 de Julio is (Día de la indepencia). We aten in een marktje op kleine krukjes van plastic en de kommen met Locro en borden met Milanesas vlogen om onze oren. Empanadas werden uit enorme pannen met olie gehezen door grote sterke vrouwen met grote lange zwarte vlechten die rijkten tot de grond. Lepels met Chimichuri en salsa de tomatas werden op de kleurige borden geschept en er werd hard gelachen en gesmuld. Kippen renden door onze benen heen en vrouwen met manden met eieren en vers brood manoeuvreerden zich door de menigte heen: ‘permiso’ ‘permiso’

Dag lieve mensen, ik ga naar een peña met een meisje uit hongongkong. Morgen naar Bolivia!

Beso, Stanzi

Het moment is hier: L(E)EF

Er waait een zacht briesje door het kantoor. Dit briesje is te laat voor de tijd van het jaar. Ik vind het heerlijk. Ik zit in mijn kantoortje en alle deuren zijn constant open. Op Vida Silvestre staat altijd alles open, constant Castellaans klinkt overal. Verhitte discussies tijdens de lunch over hoe men het best brood bakt, gelach over de ergenissen in het openbaar vervoer, verbazing over de verandering van het klimaat.

Het is allemaal een groot avontuur. Het moment is hier. Is het normaal nerveus te zijn voor iets waarvan je al je hele leven denkt dat het je droom is? Ik ben nog nooit zo verheugd geweest en tegelijkertijd zo nerveus. Ik neem een risico om te kiezen voor het leven. Buenos Aires laat ik achter me, vertrek naar het noorden. Ik neem een risico waarvan heel veel mensen wit weg trekken. ‘ik bedoel, een meisje van 19?” En zo blond?

Ik ga.

Ik zal alle vooroordelen en twijfels laten zien wat ze nog waard zijn tijdens mijn reis. Een voor een zal ik te te lijf gaan, uitlachen of volmondig gelijk geven, omkeren of me realizeren wat ik nog aan mezelf heb zonder zekerheid, zonder vlakke hollandse grond om op te staan.

Familie en vrienden staan juichend met vaandels en banieren op de achtergrond.

Het is speciaal alleen te gaan. Ik vertrek in mijn eentje -met een rede- naar een andere wereld en laat alles weer achter wat ik de afgelopen maanden heb opgebouwd in Buenos Aires. Als je eenmaal op reis bent is het onmogelijk de geesten van je bestaan te ontwijken. Wat ben ik nog waard zonder de zekerheid waar ik me de 19 jaar aan vast heb kunnen houden? Is het avontuur werkelijk zo levensgevaarlijk en naïef? Leefde dit meisje in een sprookje als Alice in Wonderland en is ze niet opgewassen tegen de grillen van de ‘realistische’ wereld?

Al wat ik weet is dat ik spijt zou hebben deze vragen voor altijd onbeantwoord te laten.

Maar waarom alleen? Dat is de meest gestelde vraag.

Ik wil alleen gaan omdat ik geloof in legens en levensverhalen. Ik ben opgegroeid met de verhalen van Don quichotte en Odysseus.

Dit zie als een roundabout van een aboritional in Australie

Als een indiaan op zijn eerste jacht naar de veer van een adelaar

Als een monnik die zichzelf zoekt op een spirituele leerweg

Als een meisje van 19 jaar met een backpack 6000 km noord

Leven.

Chiquitita

Ik wil even iets vertellen over mijn avonden. Om 6 uur ben ik klaar met werk en is het donker, ik kan dan de straat niet meer op wat soms best op een gevangenis(je) lijkt. Ik dacht even terug aan thuis, hoe ik op warme zomeravonden mijn mountainbike pakte om met nummers van Pearl Jam door de romanitsche Utrechtse wegen te sjeezen. Ik heb me nog nooit gerealiseerd dat dit ook een vorm van vrijheid is.

Aangezien je van alles maar het beste maakt zijn mijn avonden binnen vaak ook niet onprettig.

Ik lig op de bank een boek te lezen tussen een zee van kussens. Ik heb de dagen geteld en ik ben hier nu 55 dagen. Nog 30 dagen en dan begin ik mijn reis. Op de achtergrond klinkt zachte gitaar muziek van mijn held ‘paco de lucia’. Ik realiseer me dat het lang geleden is dat ik verdronk in een boek. Ik lach van binnen want weet dat als ik tijd, honger en zelfs mijn adem vergeet door het lezen van letters, ik rustig en tevreden ben. Zoals je in de zomer vakantie in een hangmat met de ziltige zee lucht een boek kan lezen met een olielamp.

Op de heenweg heb ik mijn boek onder mijn vliegtuigstoel laten liggen. Ik ben hier langs ieder (‘ieder’ is overgens een nogal onhaalbaar woord in deze enorme stad) stoffig boekenwinkeltje geweest om te vragen naar Engelse boeken. Ieder oud meneertje kijkt me bijna vies aan als ik het woord ‘engels’ zeg waaruit ik opmaak dat hij het niet heeft.

Ik lig een boek te lezen wat ik vond in een oud winkeltje: ‘Ishmael’ ik kan het niet meer weg leggen. Het is 2 uur in de nacht wat betekend dat ik al 3 uur aan het lezen ben. Marta is nog wakker (mijn Argentijnse moeder) en ze komt aanlopen met een bordje en een dampenede mok. Verse brownie en een glas warme melk.

‘Muchísimas gracias Marta’

‘De nada, Chiquitita’

Perfectie.

Geen gringo meer

Het was 2 uur in de middag en onwetend van het spektakel wat er voor me te wachten stond stapte ik de metro in. Een blinde man deed daar een goochel truck met 2 ertenblikjes en een tauwtje. Toen de metro open ging liep hij naar buiten en hij liep kei hard tegen een muur aan, ik hoorde iedereen eenn gedempt ‘ahw’ zeggen en de man draaide zich gedesoriënteerd in het rond. Niemand was op het parron. Niemand deed wat. Iets waar ik me aan erger in de hedendaagse maatschappij. Ik beet op mijn lip en wist dat ik rechtstreeks het product van mijn eigen ergenis zou zijn als ik zou blijven zitten.

De eerste zoemer van de deuren klonk en ik dacht een halve seconde na. Ik sprong de metro uit waarna de deuren met een harde klap dichtsloegen en de metro vertrok. Ik pakte de hand van de man: Hola señor, puedo ayudarle? Hij knikte en 2 witte ogen keken mij aan. Ik hielp hem door het doolhof van gangen heen. Boven de grond leek alles weer normaal. De man keek me aan. Misschien dan wel niet met zijn ogen maar eerder met iets wat misschien nog wel veel indrukwekkender was, hij keek me aan met zijn hart.

De metro is een andere wereld. Ik vind het geweldig, omdat als je weer bovenkomt de stad eroverheen raast zonder er erg in te hebben. Beneden is het warm en redelijk vochtig. Mensen willen allemaal ergens heen en als een stel gezoute sardientjes sta je in het warme conserveringsblikje. In de metro voel ik me eerder een glimworm. In de metro gebeurt het. Er wordt muziek gemaakt, gebedelt, zwervers slapen er. Een legertje van mensjes met hun rugzakken vastgeklampt voorop hun buik kijkt vluchtig de aanzoevende metro in en als de metro’s deuren openen lijkt het net alsof het nummer van de stoelendans muziek op stop wordt gezet. Als gretige kindertjes duwt iedereen elkaar opzij om snel door zijn knieën te zakken en tevreden een stoel te bemachtigen.

Het leek net de finale van de wereldcup toen ik Plaza de Mayo op liep. Zo veel feestende mensen met vlaggen en trommels en trompetten. Op straat rook het naar brandende vuren, gebraden vlees en bovenal, de geur van opwinding. 25 de mayo, de dag dat de Argentijnse patriotten in opstand kwamen. Optochten van trotse Argentijnen geschminkt in blauw-wit en o zo trots. Kinderen op de nek die ook vreugdig in hun zachte gummige handjes klapten. Alle liederen werden gezongen uit volle borst. Ik klapte mee en zodra mensen dat zagen sleurden ze me mee de optocht in. Ik sprong en danste en klapte mee, per ongeluk volledig gekleed in blauw en wit en een strikje op mijn shirt gespeld.

De dinsdag op het werk liep ik met iemand door San Telmo om lunch te halen. Ik beschreef het tafareel en vertelde hem: ‘het leek net of heel Argentinië daar wilde zijn’ hij keek met aan, lichtelijk laconiek ‘oh do you think so’. Ik dacht even na en mompelde dat het wel zo leek, gelijk aarzelend over mijn eigen woorden. Ik keek hem vragend aan en hij verzachte zijn toon. ‘many people are getting paid to come there and pretend to be state-favoured’. Tot op heden denk ik hier over na. Ik kijk terug op de dag en naar mijn foto’s, nu door de ogen van iemand met een kritische blikk. Ik voelde me een beetje dom en bedrogen, want als ik geluk zie ik er vanuit ga dat het is vanuit vrijheid en trots, niet vanuit geld of noodzaak.

Met deze tweede blik leek het net alsof ik blind was geweest.

De zondag liep ik weer over de zondagmarkt van San Telmo. Twee mannen speelden een tango op gitaren achter een marktkraampje. Ik staarde naar hun handen en ze zagen me wegdromen. Ze moesten lachen. Uiteindelijk had ik zelf inneens een gitaar in mijn handen en voor ik het wist speelde ik een stuk waar zij creatief omheen speelden. Alle omringende kraampjes kwamen kijken en konden niet geloven dat zo een –voor hun- exotische vreemdeling een tango kon spelen. Ik werd gefotografeerd door toeristen en voelde me even geen gringo meer.

'Wil je met me trouwen?'

Hallo liefste mensen,

Het is leuk over dingen te schrijven die mooi zijn, maar ik moet vertellen dat het leven niet alleen maar rozengeur en manenschijn is.

In de lenge groei ik niet veel meer maar het persoonlijke groeien gaat met meters.

Met groeien komt ook groeipijn. Misselijke pijn in je buik en een soort dorst die niet te lessen is met water. Want soms mis ik de mensen van thuis heel erg.

Ik krijg hier verschrikkelijk de neiging iedereen te vertellen hoe veel ik van hem of haar hou de laatste tijd. Mijn familie en vrienden. Je merkt wie je echte vrienden zijn, of misschien zelfs meer dan vrienden, zielenbroers en zusters, toevallig tegen gekomen op mijn levensweg en mij o zo dierbaar.

Ik reis alleen en dat geeft me heel veel tijd met zelf. Ik kan uren met mezelf zijn en dat geeft heel veel ruimte (en soms ook pijnlijke leegte) om na te denken over dingen waar je normaal gesproken overheen had gedanst of weer een sarcastische opmerking over gemaakt zou hebben.

Ik ga bekennen dat ik nog nooit in mijn eentje ben geweest. Nog nooit zonder ouders of vrienden. Ik ben hier echt alleen. Ik heb al veel vrienden gemaakt maar alleen ben ik toch uiteindelijk. Een soort vreemde. Supertramp.

Ik ben niet opzoek naar mezelf, ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. Stel mezelf ter sprake. Soms is dat heel fijn maar ook heel hard.

‘you feel your strength in the experience of pain’

-Jim Morrison

Trieste momenten zijn extra triest want je hebt geen moeder om te vertrellen dat het goed komt, op zo een moment moet je je eigen moeder zijn en dat vraagt positiviteit. Je merkt dat als je negatief en sceptisch bent, je verder weg slipt. Daarom leer je positiever te zijn en liever voor jezelf. Dus positiviteit en luchtigheid kan je leren. Het is een overlevingsmechanisme voor als je alleen bent, en iets waarmee je anderen kunt helpen.

Als je in je confomort zone blijft zitten raak je in een patroon van dezelfde dingen en gebeurtenissen. Hier ben ik vanaf het begin af aan al uit mijn comfort zone en ik heb niemand om er mee over te klagen (dat is ook geweldig, soms klaag je naar jezelf en merkt je wat voor bullshit je eigenlijk aan het uitkramen bent, ‘o wat zijn we zielig’). Heerlijk relativerend eigenlijk om in je eentje te zijn. Veel zelfspot is een pre. Soms zit je in diepe pijn en eenzaamheid en zie je dat je er toch wel weer uit kan komen op de een of andere manier. Als ik thuis was gebleven had ik die veerkracht nooit gezien.

Aan de andere kant is geluk nog nooit zo heftig geweest. De mooie momenten zijn extra intens en memorabel. Als een grote golf van adrenaliene vanuit je borst, je ademd en recht je rug, kijkt om hoog en kijkt om je heen en voelt je de Avatar. Mensen kijken naar je en zien je geluk en lachen om jouw geluk. Ik hoop dat je weet wat ik beschrijf. Superhuman. Deze momenten heb ik hier op de meest onverwachte momenten, meestal als het net even niet meer leuk is.

Zoals bijvoorbeeld die man en zijn gitaar in de metro lijn D gister om 18.30, licht versterkt en stalen snaren die klinken als zachte zalf op een brandwond. Ik keek naar zijn magische vingers en daar kwam het; ik was gehypnotiseerd door zijn kunst, met mijn hoofd een tikje naar rechts en met een constante lach keek ik als een kind die voor het eerst een vliegtuig zag. Een met adrenaline-overspeld geluksmoment, ik lachte en in mijn ogen pure tranen van geluk. Wat ben ik blij te leven. Hij stopte te spelen en ik keek om mij heen, de hele metro keek naar me met een vertederende glimlach, ik denk dat ze het kind in me hadden gezien zojuist. Ik gaf hem al mijn kleingeld en maakte een buiging, draaide me om en mijn jurk draaide om me heen. Ik huppelde de metro uit en sprong met twee treden tegelijk de trap op.

Of toen ik een dag door de stoffige drukke stad had gelopen, pijnlijke voeten en aangebrande taxi-chaffeurs. Maar toen vond ik de Botanische tuin van Palermo. Ik trok mijn warme schoenen uit en liep op mijn blote voeten door de jungle achtige tuinen en at mijn warme empanadas onder bananenbladeren als Mogaly uit Jungle Book.

Ik zat op een bankje te schrijven en een groepje mannen van middelbare leeftijd kwam naar me toe, het was weer zo ver. Na een maand in Buenos Aires versta ik bijna alles ‘Castellano’ (het Spaans wat ze hier spreken). Ik hoorde dat ze dingen vroegen als ‘heb je een vriendje, ga je mee… etc.’ ik besloot dat het verstandiger was alsof ik deed dat ik geen woord verstond. Ik dacht even na en begon daarna net iets te hard te praten in super snel Nederlands. De ratelende woorden met veel G en SCH rolden lenig over mijn lippen en ze wisten niet wat ze hoorden. Ze keken elkaar heel raar aan en schrokken een beetje en liepen gedesorienteerd weg. Lekker moment.

De volgende dag zat ik alleen op mijn bed en ik verveelde me, het was 8 uur in de avond en ik had de hele avond nog. Ik besloot mama’s advies te volgen

‘Als je je even niet lekker voelt, ga je naar buiten en ga je ergens zitten met een lekkere kop koffie, werkt altijd’

Dus ik liep met wat Argentijnse pesos en mijn dagboek onder mijn arm naar San Miguel en ging op de hoek zitten zodat ik het levende Buenos Aires spektakel kon zien. Dankje mam. Werkt inderdaad altijd. Toen kwam er een man naar me toe. ‘Wil je met me trouwen?” Ik verslikte me haast in mijn koffie. ‘Pardon? Ik keek naar mijn vinger en zag de ‘gouden’ ring aan mijn linkerhand aan mijn ringvinger die mama voor de grap had gekocht voor me. ‘Sorry, ik ben getrouwd’ hij keek teleurgesteld. ‘heb je kinderen?’ ‘ja twee’ ‘okee’ en hij liep weg. Ik grinnekte en kon echt niet geloven dat hij het geloofde!! Die ring is geniaal. Ik heb er al meerdere vervelende mannen mee weggestuurd en ongemakkelijke momenten mee ontweken. Gewledige conversaties gehad om dat ding:

‘Ik ben getrouwd’

‘O..’ en de man liep weg.

Even later kwam deze man van ongeveer 70 terug en vroeg of ik nog leuke Nederlandse vriendinnen had die ‘ook’ geinteresseerd waren.

‘Hahaha ik zal het ze vragen’

‘Mijn man is om de hoek’

‘wat is hij aan het doen?

‘Water aan het kopen voor onze baby’

‘Aha..’

‘Wil je met me uit?’

Ik hield mijn hand met de ring omhoog

‘Hoeveel jaar?”

‘ongeveer 5’

‘O.. leuk….. gelukkig getrouwd?”

‘Ja heel gelukkig’

‘Jammer’

Met een grote portie humor en een glimlach kom je heel ver.

Dag mooie mensen.

X Stans

'Roken jullie allemaal Cannabis in Nederland?'

Vandaag rende ik ongeveer 15 kilometer over de boulevard van Mar del Plata. In Buenos Aires voel ik me helemaal niet zo op mijn gemak als ik sport omdat iedereen kijkt als of ik naakt rond aan het rennen ben (dagelijks leven van een blond meisje hier). Dus ik heb na een maand (?!) kei hard gerend en mijn lichaam was daar wel blij mee.

Aan het eind wilde ik zwemmen in de zee maar dat was toch nog wel heel koud dus het bleef bij mijn benen. Ik was als een kind zo blij en zwaaide met mijn armen in het rond en splashte door het water heen (nu ik het opschrijf klinkt het raarder dan het was hoor haha). Blote voeten in het zand.

Deze week was echter geen vakantie. Met een sterk team van het WWF hebben we een strategic planning proposal gemaakt voor de komende 5 jaar om Antarctica te beschermen. Heel hard gewerkt. Iedereen ging terug op vrijdag maar ik besloot het weekend te blijven. Ik slaap nu in het huis van een soort vriend wat een komische situatie was want ik kende hem niet echt: een jaar geleden leerde ik op een techno feest in Amsterdam een meisje kennen uit Brazilie. Toen ik zei dat ik naar Mar del Plata ging vertelde ze me dat ze een vriend had die ze ooit had ontmoet op een boottocht heel lang geleden. Facebook is soms heel handig. Nu is die jongen ook mijn vriend. In de avond keken we met de hele familie tv (Harry Potter in het spaans wahahahaha dat moet je voor de grap eens proberen)

Die avond ging ik mee naar de verjaardag van zijn studie genootje. Eerst was het mateloos ongemakkelijk want het duurde even voor dat ze door hadden dat ik niet goed was in het verstaan van half-aangeschoten spaans. Maar het liep al snel los en binnen een mum van tijd werd er hele leuke info uitgedeeld. Ik heb nu al heel veel met mensen uit Argentinie gepraat en er wordt altijd dezelfde vraag gesteld na even aarzelen: Roken jullie allemaal cannabis? Hoe veel dan? Rookt iedereen dat dan samen met zijn ouders?

Vandaag liep ik over een marktje aan zee en kocht ik Churros aan het eind van de markt uit een rieten mand van een grijze man waarvan ik van het begin van de markt al wist dat hij churros verkocht want dat hoorde je van 2 voetbalvelden afstand

‘Churrrrrrrrrrrrrrrrros’

Met een lekkere rollende r die ik nog steeds niet voor elkaar krijg omdat wij de r achter in onze mond maken en zij ze hem hier voor in de mond met de tong tegen de tanden.

Opper content at ik ze op op het eind van een pier met grote stenen die de golven braken vlak voor me.

Ik liep door en op het grote plein aan zee hoorde ik salsa muziek en geklap en ‘ole ole’. Een grote groep mensen was salsa aan het dansen en langzaam droop er weer aarzelend iemand het plein op om vervolgens mee gesleurd te worden in het vrolijke gebeuren. Ik lachte en klapte mee. Ik had een rood jurkje aan met bloemen en mijn haar los. Ik viel op en de hoofd ‘ole’ meneer zag me. O god. Fijn. Dus ik ging iets minder hard klappen. Ik ben altijd de gene die wordt uit gekozen in circus proeven en expirimenten. Altijd. O nee ohhh shit nee hij komt mijn kant op. Ik keek hoopvol over mijn schouder of er misschien en leuke vrouw achter me stond.... of een minder leuke vrouw...... of in het ieder geval iemand pleaaase. Maar hiij bleef lopen en mensen keken mijn kant op. Ze gingen harder klappen. Geweldig. Top. Kijk, het feit dat ik dans is niet zo erg, het feit dat ik de aandacht heb als een lichtgevende vuurtoren wel. Hij sleurde me mee en de mensen juigden. Een blond meisje in een bloemenjurk op een plein met heel veel mensen. Toen kwam het ergste nog. Er werd ruimte gemaakt. Ze vormden een kring. Ik keek om me heen en lachte een beetje flauwtjes. Al die hoopvolle ogen en klappende handjes maakte het nu niet echt relaxed om mijn eerste salsa stapjes te maken. Toen besloot ik alles los te laten. Ik ben hier nu toch en ik zie deze mensen nooit meer (hoop ik voor hun hahaha). Eerst dansde ik een beetje raar en keek naar mijn voeten. Toen voelde ik de muziek. Ik draaide rondjes en mijn jurk tolde om me heen, haren los in de wind en handen sierlijk mee bewegend. Het maakte me echt niks meer uit. Mensen gingen harder klappen en zongen passie-vol mee met de muziek. Steeds meer mensen kwamen met me mee dansen. Ik bestefte me dat je salsa niet danst, salsa voel je.

xxx Liefs

Boodschappen en Gitaaravonden

Lieve mensen,

Herken je het gevoel van wakker worden in de ochtend in een warm bed met een stortende regenbui waar je dan zo fijn tevreden naar kan luisteren? Het regent hier maar ik vind het eigenlijk wel lekker.

De afgelopen dagen voelde ik me steeds meer op mijn gemak als bewoner van Buenos Aires. Boodschappen doen in mijn te grote blouse en m'n slippers met alleen de huissleutels en wat geld (haha eerst was boodschappen nog een wereldreis opzich)

Ik luister veel naar muziek van Pink Floyd en gelukkig hebben ze een gitaar in dit huis. In de avonden na het werk leer ik de solo's van Wish u Were here en probeer ik de spacende songteksten doordrongen met psychidelica te ontcijferen. Leuke nieuwe hobbie.

Volgende week ga ik naar Mar del Plata voor mijn stage (WWF) waar we een week een 'strategic project planning' in elkaar gaan zetten voor het project 'save the arctic'. Ongelofelijk gaaf. Ik heb toch wel veel zin om even weg te gaan uit de stad en ben tot de conclusie gekomen dat ik nooit permanent in een metropool zou willen wonen. Ik word soms gek van al die stromen met mensen. Het ljkt net een machine. Volgende maand ga ik kijken of ik in de natuur beter op mijn gemak ben want ik heb het geweldige nieuws gekregen dat ik wellicht aan de slag kan voor een tijdje in het kantoor In 'Foz de Iguazu' (wat in het regenwoud is) voor een project met FSC en het sustainable forest initiative. waahh.

Comfortably numb hier dus. (in de goede zin)

xxxx Stanzi