Salkantai trek

In een rare impulsactie schreef ik me in voor de loodzware Salkantaitrek. De hele nacht lag ik wakker me afvragend wat ik in godsnaam had gedaan. 5 dagen ongeveer 85 km door de bergen en de jungle naar Machu Pichu lopen. Een tocht voor bikkels, outlaws en nomads. We sliepen in tentjes op kliffen met snijdende winden. In de ochtend ontdooiden we met een kop thee. Per dag liepen we ongeveer 17 km. Iedere dag op om 4 uur stonden we op. De eerste twee dagen stijl omhoog en de laatste 2 dagen stijl omlaag (wat voor mij nog zwaarder was), over los zittende stenen waardoor je 10 uur in volle concentratie moet zijn wat super vermoeiend is. Als je denkt dat je het echt niet meer aan kan sta je aan de trappen van Machu Pichu. Je kijkt omhoog en zweet al voor je eraan begint. 4 uur in de ochtend, een leger van zaklampjes. 2,500 traptreden van een halve meter elk omhoog naar het inkarijk. Helemaal dood. Het mysterie is waar je het voor doet. Er hangt een magie over deze bergen. Iets ademd en het is niet de zware adem van mijn mede trapgenoten. We liepen en liepen en met een Braziliaan maakte ik grapjes, het doel was om de ander zo uit zijn concentratie te halen dat hij buitenadem was van het lachen én lopen tegelijk. We sleurden elkaar omlaag aan elkaars capouchons. Ik won. We kwamen omhoog en Machu Pichu.. wat ben je magisch.

Amazone Avonturen

Ik kwam aan na een nachtbus van 13 uur van Cusco naar Lima. Een uur later zat ik in een gemotoriseerde lange kano op de rivier ‘madre de dios’ wat de moeder van god betekend.

Het is geweldig warm en heel hoogluchtvochtig hier. We kwamen aan in onze jungle lodge. Wat een paradijs. Enorme bomen met volgens die geluiden maken zoals ik ze nog nooit had gehoord. Onze huttjes hebben witte bedden met witte klamboes, het lijkt net alsof je in de hemel bent als je in bed gaat liggen, samen met die prettige warmte en alle junglegeluiden.

Ik dacht terug aan mijn tijd in Buenos Aires, soms werd ik zo wanhopig van de immense stad dat in de avond in bed ging liggen met het licht uit en op youtube opzocht:

‘ jungle sounds’ ik weet dat ik een sterke verbeelding heb en zo viel ik dromend in de jungle in slaap. Ik liep nu in die droom!

Ik verwisselde m’n termokleding en bergschoenen voor een simpele donkergrijze hemdjurk en sandalen. Ik vroeg aan de gids of ik kon zwemmen. Hij keek me lachend aan, zei dat er wel kaaimans waren en vissen van 3 meter zaten. Ik trok een scheve glimlach en sprong uitdagend de rivier in. Ik klom de waterkant op en droogde in de zon.

We voeren naar een eiland met apen en klommen in bomen, ziplinend van de ene naar de andere. Onderweg zag ik vlak naast mijn hoofd kleurige papagaaien en apen. Later gingen we met een boot naar het meer ‘Sandoval’ om meer beesten te kijken. Naast onze kano zwommen schildpadden, we zagen kaaimans en op de oever droogden paradijsvolgels hun veren. We lunchten uit een bananenblad. Voor onze voeten vlogen vlinders in alle kleuren van de regenboog. Ik keek achterom naar mijn gids en haalde m’n schouders op. ‘zwemmen?’

Kijk, ik ben aan de rivier geboren en ik heb water nodig als een vis. Ik heb deze dagen meer in het rivierwater doorgebracht dan lopend in de jungle (waar ik sowieso verdronk in mijn eigen zweet, die aligators kan ik wel riskeren)

Ik trok mijn jurk uit en de groep mensen achter mij konden niet geloven dat ik echt ging zwemmen. De gids wist natuurlijk dat het wel kon. Ik sloeg op het water om de vissen weg de jagen. Ik draaide me om naar de groep en deed alsof ik door iets gebeten werd. De hele groep gilde en lachte daarna. Even later lag iedereen in het water. We speelden pakkertje en ik deed een onderwaterhandstand. Iets wat ze hier nog nooit gezien hadden! Iedereen maakte foto’s en filmpjes en ik leerde het de kleine kinderen. Ik was de meesteres van het water. Wat me opviel was dat de meeste ouders niet eens konden zwemmen.

We aten samen in een patio met hangmatten. Het eten was heerlijk, met vers tropisch fruit en kruidige rijst. Na het eten nam de gids ons mee naar de boom vlak voor de logdges, hij prikte met een stokje in een holletje onder in de boom en er verscheen een tarantula zo groot als zijn hand. Waaaat.

De volgende ochtend gingen we vissen. Met stukjes kip aan onze hengels zaten we op de rand van de boot, ik op de punt (zoals de foto). Super rustgevend.

Iemand ving een vis maar ze kregen de haak niet uit z’n mondje en hij ging dood. Ik stopte met vissen, tenzij we de vis eten vind ik het pijnigen van vis een zinloze martelzaak. Het paste niet bij mijn paradijselijke amazone beeld.

De laatste dag gingen we kijken hoe de oude stammen van de amazone vroeger leefden, we speelden oude spelletjes en schoten met pijl en boog. Veel mensen kregen de pijl niet op de boog. Er was een hele vervelende spaanse jongen die al de hele tijd aan het opscheppen was dat hij in alles zo goed was. Hij schoot totaal mis en zei dat het aan de wind en aan de slechte boog lag. ‘dat ding is oud’

Ik stapte naar voren en pakte de boog uit zijn handen, viste de pijl uit de struiken en ging staan. Ademde in, dacht aan de namidagen in de zon met Sebastiaan waar hij me leerde boogschieten. Een steek van tranen achter mijn ogen. Ik knipperde mijn tranen van gemis weg, rechte mijn rug, strekte mijn linkerarm met de boog naar voren, ledge kalm de pijl aan, trok de pijl naar achter, mikte, en schoot recht in de roos. ‘die is voor jou sebas’ zei ik. Woooowww zei iedereen, ze klapten. Ik maakte een klein knikje naar de spaanse jongen die ongelovig van mij naar de balk keek waar de pijl nu doorheen zat.